De laatste avond van het SMS-binnenwaterseizoen is geweest en wat hebben we weer een plezier gehad. Het “Krokodillen” als afsluiter zal door ieder die aanwezig was en in het water lag niet snel vergeten worden! Het begon natuurlijk met het nieuws via de SMS-Update en mail van de evenementencommissie met de aankondiging van een knallende afsluiter op de laatste avond in het zwembad. Enkele weken eerder waren de koppen bij elkaar gestoken voor “De (nu al…) beroemde Reis om de Wereld”
Daar stond hij op dinsdagavond 2 april in zwembad De Fluit om 21:00 uur; onze Reisleider Walter met een groene pet op aan de waterkant. De gele paraplu ontbrak maar zijn stem compenseerde dit ruim en was luid en duidelijk te horen! De reizigers werden voor vertrek ingedeeld en na een laatste instructies stond ieder klaar waarna het vertrek signaal klonk!
Het was hardwerken, zweten en soms ook rillen van de kou wat je allemaal niet zou verwachten bij een vakantiereis. Walter was duidelijk, er moest gewerkt worden, de oude NOB-tijden braken weer aan zoals hij vertelde en dat hebben de reizigers geweten. Maar voor allen een compliment! Want ieder hield zijn hoofd bovenwater en soms ook onder maar dan was het ook de bedoeling.
Wat had Walter zoal bedacht om deze met recht “De (nu al…) beroemde Reis om de Wereld” te ondernemen. Er waren 6 banen uitgezet in het zwembad. Nr.1 – reddend zwemmen; met de verschillende hulpgrepen, denk aan de kopgreep, duwgreep, okselgreep maar ook de tandemgreep die was nieuw, snel en eigenlijk ook wel de mooiste! Vervolgens kwam nr.2 – Oma moet ook mee; de reddingspop die als Oma onderwater lag moest verplaatst worden. Bij het volgende fluitsignaal was daar nr.3 – doe eens wat anders aan; – dit was worstelen met de verschillende maten vesten van XXL tot XXS met de vraag; past alles nog wel? Vervolgens nr.4 – kijk mij nou knap zijn; dit was elkaars zonnebril (onderwater) doorgeven en naar boven voor een vakantiekiekje. Was dit nog niet genoeg nr.5 -blaas een SMB onderwater op; zwem naar de overkant en vervolgens kom onderwater weer terug. De laatste was wel bijzonder, namelijk nr.6 – doe alles uit; (behalve je zwemkleding) om vervolgens na een hoekduik het weer op te halen!
Tenslotte volgde de afsluiter met een rondje krokodillen. De reis om de wereld 2024 was volbracht en tijd voor een warme douche en wat lekkers met dank aan Maurice en Rick. En verder veel gezelligheid in de kantine.
Leuk dat er zoveel waren gekomen als deelnemer of als uitzwaaier. Iedereen bedankt en wij zien jullie graag buiten aan de waterkant!
Namens Walter, Monique en Rob SMS – Evenementen Commissie
“Hoe was je duik, nog wat gezien?” Niet zelden is het antwoord dan: ”Ja leuk, we hebben veel kreeften, wat noordzeekrabben en visjes gezien en was dat nou een schol?… Alleen als Ton Klerks aan de beurt is hoor je: ”We zagen eieren van de gestippelde dieseltreinworm, stenen vol vliescelmosdiertjes en moesten ons een weg banen door de Amerikaanse langlob-ribkwallen. En ook nog…” Maar kijk niet op als tijdens de volgende debriefing de duikers een lange lijst aan specifieke waarnemingen opsommen want er heeft onlangs een nieuwe lichting amateur onderwaterbiologen zijn brevet gehaald. Een terugblik!
Een aantal leden wilde toch graag wat meer weten over wat ze onderwater zoal tegenkomen. Want ook duikers die al langer duiken, zien nog wel eens onderwaterfauna voor flora aan. Die anemoon waar Nemo in zwemt, heeft wel een plantennaam maar is toch echt een dier en ook die op wier lijkende begroeiing blijken allemaal diertjes te zijn. Tijd dus voor een specialty onderwaterbiologie. Binnen onze gelederen hebben wij een zeer goed ingevoerde amateur-bioloog die ook nog eens veel beeldmateriaal heeft en er graag over verteld. Zijn naam werd al genoemd: Ton Klerks. Ton ging de uitdaging aan en stelde een gevarieerd programma van theorie- en praktijklessen samen om de leden op te leiden tot beginnende onderwaterbiologen. De cursus bestaat uit drie theorieavonden en een praktijkdag.
Classificeren
Na een gastvrije ontvangst met koffie, zelfgebakken cake en koeken beginnen de theorieavonden in de grote ruimte boven Ton’s werkplaats. We starten onder andere met uitleg over het classificeren van het dierenrijk, met name toegespitst op het onderwaterleven. Hieraan was meteen een oefening verbonden waarbij foto’s van verschillende dieren in de juiste klasse ingedeeld moesten worden. Dat lijkt vrij simpel, maar valt toch best tegen. Daarnaast gaat Ton uitgebreid in op de factoren die van invloed zijn op het wel of niet voorkomen van bepaalde soorten. Met deze kennis wordt het makkelijker om bepaalde soorten te vinden op basis van wat ze eten, waar ze voortplanten of op welke plaatsen ze zich graag vestigen.
En heb je dan iets gevonden dan is het wel fijn om te weten welke soort het dan precies is. Er blijken bijvoorbeeld wel heel erg veel verschillende soorten krabben te leven in het Nederlandse water. Een determinatieoefening is daarom onderdeel van het programma. De volgende duik heb je dus niet zomaar ‘een krab’ gezien, maar kun je determineren welke krab je precies hebt gezien. Is het de penseelkrab of het harige porseleinkrabbetje, of toch een jonge strandkrab?
De oefeningen en presentaties worden onderbroken door een korte borrelpauze waarna nog even verder gezwoegd wordt op het uit elkaar houden van de soorten. Het is verrassend dat niet alleen beginnende duikers, maar ook ervaren duikers nog veel opsteken en zich afvragen hoe ze hier allemaal overheen gezwommen zijn.
Praktijkdag
Zaterdag 28 augustus is het tijd om het geleerde in de praktijk te brengen. Onder regenachtige omstandigheden verzamelen we op Den Osse voor de eerste duik. De buddyparen gaan te water met de opdracht om alles wat ze waarnemen op te schrijven en later te classificeren. De wind trekt behoorlijk aan dus de Grevelingen is veranderd in een golfslagbad van formaat. Helaas is hierdoor en door de enorme hoeveelheden Amerikaanse langlob-ribkwalletjes (ja daar zijn ze weer!) het zicht niet optimaal. Gelukkig valt er toch nog meer dan voldoende leven te noteren.
Na een uur staan de duikers weer op het droge en wordt er snel omgekleed om naar het volgende onderdeel op het programma te rijden. Inmiddels is de zon tevoorschijn gekomen. We lunchen snel op de parkeerplaats bij het watersnoodmuseum in Ouwerkerk om vervolgens naar de waterkant te gaan voor het stenenkeren. In de getijdenzone begint een zoektocht naar leven dat specifiek in dit deel van het water voorkomt. Geen steen blijft onberoerd tijdens de jacht op krabbetjes, anemonen en garnalen.
Getijdenpoelen
Een klein stukje verderop zijn een aantal kunstmatige getijdenpoelen gecreëerd waarin goed te zien is wat er allemaal in deze zone leeft. De betonnen bakken vormen een geschikt substraat voor anemonen. hydropoliepen, wier en tweekleppigen als oesters. Daartussen zwemt allerlei klein leven rond als dikkopjes, garnaaltjes, krabbetjes en vlokreeftjes. Ton vist een aantal van deze dieren uit de bak om ze in het draagbare aquarium beter te kunnen bekijken. Na de nodige uitleg wordt alles weer teruggezet. Ineens zien we een mini-anemoontje in de bak dat er eerder niet was. Ton vertelt dat sommige anemonen levendbarend zijn en dat deze uit de grotere paardeanemoon kan zijn gekomen. Tijdens het terugzetten heeft de grote paardeanemoon zich aan Tons hand vastgezet en als hij hem wil afschudden in het water perst de anemoon spontaan al zijn jongen uit. Piepkleine kopietjes van de ouder dwarrelen door het water. Bijzonder om van deze geboorte getuige te zijn!
We rijden terug naar Den Osse voor de tweede duik. Nu is de opdracht om in een specifieke zone op zoek te gaan naar de verschillende soorten die daar leven en te letten op de biotische en abiotische factoren. De zones zijn 10-15 meter, 5-6 meter, de reefballs en de wierzone. Door het slechte zicht en de flinke golfslag, vervalt de laatste optie en gaan er twee buddyparen naar een meter of 5-6. Er worden weer de nodige waarnemingen gedaan en enthousiast komt iedereen boven. De lijst voor de nabespreking op dinsdagavond groeit gestaag. Bij Even Pause sluiten we deze intensieve en gezellige dag af. Met een smakelijke maaltijd.
Favoriet zeedier
Alweer de laatste avond van de cursus. Iedereen heeft een presentatie voorbereid, maar eerst starten we met de nabeschouwing van de duiken en het stenenkeren op zaterdag. Het classificeren van alle waarnemingen tijdens de duiken gaat al een stuk vlotter dan op de eerste avond. Toch veel geleerd! Vervolgens presenteren de deelnemers hun favoriete zeedier. Van anemoonvisje, tot haringhaai en van spookkreeftje tot zeeschildpad, het komt allemaal voorbij. Zelfs de Japanse kruiswal die niet bepaald favoriet is door een pijnlijke ervaring, maar als exoot wel interessant is, siert het scherm. Mooi is hij wel! Over alle gepresenteerde dieren worden nieuwe wetenswaardigheden geleerd. Een leuke manier om je kennis te verruimen.
De cursus wordt bekroond met een brevet en certificaat. Marjolein heeft als aandenken hele leuke stenen geschilderd. Iedereen kijkt enthousiast terug op zijn deelname. Ton, complimenten voor de uitgebreide en interessante lessen en Marjolein bedankt voor de goede verzorging. Het was super, volgend jaar weer. En de debriefings na de duik zullen in het vervolg een stuk langer worden!
Four seasons in one day dat vat de weersomstandigheden tijdens het onlangs gehouden duikweekend redelijk samen. Sneeuw ontbrak gelukkig, maar verder was het dit jaar niet alleen qua weer, maar in álle opzichten een anders-dan-anders duikweekend. Een terugblik.
Het anders-dan-anders karakter begint al met de datum. Gewoonlijk valt dit kampeerevenement begin juni, maar corona dwong de organisatie het te verzetten naar september. Geen probleem, de afgelopen jaren hebben we heel mooie septembers gehad… Boy, were we wrong! Naarmate het weekend nadert, zijn de voorspellingen verre van een mooie nazomer, eerder barre voorwinter.
Officiële aftrap
Vrijdag is de officiële aftrap van het evenement en zullen de laatste deelnemers op camping Muralt arriveren. De laatsten? Het begint net? Ja, de meeste deelnemers konden niet langer wachten en verbleven al een of meerdere nachten in het Zeeuwse. Nachten in het teken van een flinke zuidwester. En de vrijdag leek daar niet voor onder te gaan doen.
Weer of geen weer, flinke jongen die een Sub Marine Star een duik ontneemt, dus vrijdag gaan we gewoon duiken. Flessen worden gevuld, getijdentabellen gecheckt, weerberichten vergeleken… Helaas, ondanks de zeer gunstige getijden, klinkt de Zeelandbrug bij windkracht 5-6 niet als een goed idee. Dan maar naar Den Osse, dat ligt theoretisch gunstiger ten opzichte van de wind en er is geen stroming.
Dat de praktijk wat weerbarstiger is, blijkt als we de trap naar het water afdalen. Het water staat ook hier in standje golfslagbad. Zonder duiken geen duikweekend, dus we springen toch de woelige baren in. Het zicht is na de eerste meters best redelijk en we kunnen ternauwernood een enorme zeepaddestoel ontwijken die in volle vaart voorbij zwemt. Bijzonder! Verder niet veel bijzondere waarnemingen, op een flink aantal zeer grote zeenaalden na, wel een prima duik. De eerste duik van dit weekend kunnen we afvinken.
Wind, storm, Odette
Op ons gemak rijden we terug naar de camping, waar de windhaan steeds fanatieker draait. Voor Zeeland wordt minstens windkracht 8 met zeer zware windstoten voorspeld. De storm is al Odette gedoopt en zij waait inmiddels stevig, vergezeld door regenbuien. Iedereen die in het bezit is van een wat ruimer kampeermiddel vlucht bij elke plens water naar binnen. Met een beetje geluk voor de trekkerstent-kampeerder is er genoeg ruimte in iemands caravan om hem coronaproof binnen te laten. Niet echt het idee van een gezamenlijk duikweekend. In groepjes wordt er iets voor het avondeten bedacht. Een aantal kookt zelf, maar de rest kiest voor het gemak van een restaurant.
Ravage
’s Avonds toont Odette zich steeds meer van haar felste kant en rond tien uur grijpt ze de voortent van twee Duitse veldgenoten. Gelukkig is de regen gereduceerd tot druppels als we helpen met het afbreken van hun tent. Terwijl we de nog overeindstaande voortenten beoordelen op stormvastheid, merken we op dat die van Megteld wel ‘lekker in de rubbers danst’. Op dat moment openbaart de tentnok een bundel licht en flappert het dak alle kanten op. Odette heeft ook deze voortent verslonden. Gezamenlijk halen we de ravage zo goed mogelijk neer. Wat volgt er nog? De trekkerstenten en de overige tenten staan in de luwte en zien er stabiel genoeg uit om de strijd met deze stormfurie te weerstaan. Enigszins gerust gaan we naar bed.
De nacht is onstuimig en nat. Odette beukt op campers, caravans en tenten en haar waterige gezelschap doet menigeen vrezen voor lekkage of ander nat ongemak. Ontspannen slapen is er niet bij. ’s Ochtends gaan we op een droog moment even naar buiten en blijken de kampeerplaatsen ineens op de oever van een beekje te liggen dat er gister nog niet was. De voortent van Hans en Jeannette die zo vernuftig verbonden was met de luifel van Margarets caravan heeft Odette’s toorn ook niet overleefd. De stokken waren niet bestand tegen de hoeveelheid water die ze over ons uitstortte. Wind is in Zeeland geen zeldzaamheid en al eerder speelde storm een rol in ons duikweekend, maar de combinatie met de grote hoeveelheden regen is deze keer toch wel uniek. En destructief. Op de camping zijn meerdere voor- en bijtenten ten prooi gevallen aan deze veeleisende dame.
Duik of geen duik
Gelukkig kunnen we vandaag totdat De Schouw verhuurd is daar verblijven. Om half elf vertrekken we met koffie en koek richting de recreatieruimte. Het waait nog steeds stevig en dreigende luchten wisselen de regenbuien af. Beduusd van de zeer aanwezige doch ongenode gast van deze nacht, gaan we aan de tafels zitten. Er is nauwelijks animo voor een duik. We verwachten slecht zicht door de wind en nog steeds hoge golven, geen aantrekkelijk vooruitzicht.
Hans en Melvin (vanochtend speciaal met het gezin toch nog naar Scharendijke gereden) durven het wel aan, want de voorspelling voor de middag is gunstiger. De regen neemt af en ze vertrekken snel, terwijl de rest zich bezint op een alternatief programma. Het lijkt even droog en een groepje gaat, gewapend met paraplus, wandelen om nog even buiten te zijn en mogelijk zeehonden te spotten. Toch nog (onder)waterleven. Onder een zwart hemeldek lopen we richting de Kabbelaar. Ineens klaart het op en de wind neemt snel af. Odette lijkt in haar schulp gekropen.
Stille wateren
Wat blijkt als we de dijk opgeklommen zijn? De Grevelingen ligt er schitterend bij. Rustig water en van bovenaf kijk je zo vier meter diep. Spijt! Het is inmiddels zo warm dat we de jassen uittrekken. Alsof er niets gebeurd is. Langs Het Koepeltje lopen we naar de inlaat waar twee zeehonden in het heldere water vissen. We willen naar de andere zijde van de Brouwersdam om langs de Noordzee terug te lopen. Terwijl we de trap naar de tunnel aflopen zien we dat de onderste trede onderwater staat. Roy peilt de diepte en redt het maar net met zijn kaplaarzen. Bijna dertig centimeter water! Odette was dus geen slechte droom.
Terug op het veld, blijkt dat de dappere duikers een mooie duik hebben gemaakt. Goed zicht en windstil water. Ja, wrijf het maar in! De rest heeft zich vermaakt in De Schouw of op de camping.
Anders-dan-anders zaterdagavond
Zaterdagavond is zoals gebruikelijk barbecue-avond. Omdat De Schouw verhuurd is, mogen we gebruikmaken van de caravanstalling om overdekt en op gepaste afstand te kunnen zitten met een grote groep. Gezien het mooie weer op het moment, is het bijna een teleurstelling om binnen te moeten zitten. Maar, de staart van Odette zou zomaar nog eens kunnen uitslaan, dus kiezen we het zekere voor het onzekere. Het Karretje staat half in de roldeuropening van de stalling, zodat bij onverwachte streken van deze dame alles toch droog blijft. De tafels hebben we vanochtend al klaargezet en ieder brengt zijn eigen stoel mee. Het eerste vlees is net gaar als de het begint te regenen. Piet bakt onverstoorbaar door en het wordt nog gezellig zo tussen de caravans en surfkarren. Na het eten serveren we ijs en koffie zodat we niet allemaal direct weer in onze eigen hut gaan schuilen.
Rond tien uur keren de laatsten terug op het doodstille veld. De meeste lichten zijn uit. Nog nooit was het in een duikweekend op zaterdagavond al om die tijd helemaal rustig. Odette weet hoe ze ons temt. Die nacht roert Odette inderdaad nog haar staart. Wederom wind en regen, gelukkig iets minder krachtig allemaal en alle voortenten zijn toch al geveld of veilig opgeborgen.
Schone start
Zondagochtend begint gelukkig wat aangenamer, geen regen en een waterig zonnetje. Fijn, dan kunnen alle tenten zo droog mogelijk mee naar huis. Op het stukje bestrating liggen om beurten tenten om nagedroogd en waar nodig schoongeboend te worden. Als iedereen zo’n beetje ingepakt is en de uittocht begonnen is, besluiten een aantal nog een slotduik te maken op Den Osse. Het blijft een duikweekend. Ook weer anders-dan-anders want normaal wordt er meestal niet meer gedoken op zondag.
Laatste duik
Op weg naar de duikstek rijden er twee ambulances weg en er staat een politie-auto in de berm. Dat ziet er niet goed uit. Er blijkt een duikster te zijn overleden. Altijd treurig nieuws. Zij ligt nog aan de waterkant en we vinden het niet gepast hier nu te gaan duiken. We wijken uit naar Den Osse Haven.
Oh ja, even vergeten… wel een flink stuk lopen en vooral een flink stuk uitzwemmen, maar meestal een mooie duikstek. Er zijn golven en dat is vooral in het ondiepe deel niet heel prettig. Het zicht is redelijk en we maken nog een leuke duik. Ter afsluiting schenkt Marjolein nog koffie in en nemen we dit anders-dan-anders duikweekend nog eens door.
Dan zit het ook voor de laatsten erop. Onder een inmiddels weer donkere lucht rijden we naar huis en het begint te druppelen. Heeft ze echt berouw of zijn dit de krokodillentranen van Odette?
De volgende blog is geschreven in het hoogtij van de coronacrisis. De eerste maanden van de maatregelen zitten erop… Het duikseizoen is – een soort van – begonnen en langzamerhand halen we het duikmateriaal weer uit schuren, kasten en opbergruimtes. Je zou haast denken dat met al dat ophoudend gedrag het onderwaterleven verder opbloeit. Laten we dit maar even zien als een goed vooruitzicht. Wel begint dat weinig sporten en beweging er een beetje bij me in te hakken.
Tijd voor meer beweging
Nu was de duiksport nooit echt een calorieverslinder of conditie-aanjager, maar met het meer thuiszitten de afgelopen maand(en) beginnen de corona-kilo’s zich ze verzamelen rond de heupen. En de zwembadjes lijken zich te evolueren in ware orca-vinnen. Dat klinkt als een bijzondere transformatie, maar fraai is het niet. Tijd om ze weg te werken met wat beweging. Bij ons thuis is een paar weken geleden de knop omgegaan.
De aanpak van Lisa
Lisa is begonnen met het bewegen achter de televisie met YouTube-filmpjes. Bij haar vielen de online danslessen in de smaak. Diverse Latina-powerwomen doen de meest wilde work-out dance-moves. En met stille bewondering aanschouw ik de dappere pogingen van Lisa om deze vrouwen na te doen. Natuurlijk in stille bewondering, want als je er te veel over zegt, dan moet je meedoen.
De aanpak van Roy
Zelf ben ik begonnen met de beginner ab work-outs. Gedurende mijn zoektocht ben ik op slag verliefd geworden op instructeur Pamela Reif, een getrainde jonge dame die de work-outs op een leuke en toegankelijke manier begeleidt. Ze houdt het tempo erin, geeft de ruimte om de nieuwe oefeningen uit te proberen en ook niet onbelangrijk ze zwaait altijd naar me als de oefening is afgerond met soms zelfs een handkusje.
De aanpak, hoe het niet moet
Lies gebruikt daarnaast ook een enige tijd een hoelahoep in huis. Voor degene die weleens bij me thuis zijn geweest: ik woon niet al te groot en ik bewonder dat hoelahoepen überhaupt in m’n huis mogelijk is. Toen moeders sinds lange tijd weer langs kwam en de hoelahoop zwervend tegenkwam, herleefde ze denk ik één van haar hoelahoop-momenten (wie kent het niet?). Met enthousiasme geeft ze een zwiep aan de hoelahoep en de eerste tien bewegingen lijken rommelig goed te gaan. Met de elfde draai vliegt de hoelahoep tegen de hamsterkooi aan en de inhoud, inclusief zaagsel, huisje en hamster, vliegt door ‘t appartement heen.
De aanpak van moeders
Moeders zit bij hardloopvereniging de Leidse Road Runners en met hardloopcollectief Hollen met Han traint ze zich in het hardlopen. Ergens zes jaar geleden heeft ze haar hardlooprooster naar me doorgestuurd, van ‘Roy is dit niet iets voor jou’. En onder de huidige omstandigheden heb ik met frisse tegenzin met beide handen het rooster opgepakt. De eerste weken gingen bijzonder moeizaam. Misschien is het wel herkenbaar…? Een zeurend gevoel in je lichaam dat je niet meer wil. Uit eigen ervaring blijkt dat dit na enkele weken verdwijnt, mits je volhoudt. Nu zit ik alweer in week 5 en merk ik dat het uitdagen van mezelf steeds gemakkelijker gaat.
Survival of the fittest?
Ik hoorde dat meerdere leden worstelen met beweging en het fit blijven, dus wil je het hardloopschema hebben? Laat het mij weten, dan stuur ik hem door. Het schema is geschreven voor meerdere afstanden. Is bewegen even geen prioriteit? Dan kunnen de orca-vinnen nog altijd van pas komen als we weer naar het buitenwater toegaan ;).
Als de nood zo hoog is dat je het echt niet meer op kunt houden dan.. Met die gedachte werd ik vanmorgen wakker en nu zal eenieder denken, dan ga je uit bed en ga je gewoon naar het toilet toe. Maar nee hoor, niet in mijn geval. Dat wat ik echt niet langer kon ophouden, was de drang om een duik te maken, maar hoe doe je dat in coronatijd? Eenieder heeft daar zo zijn mening over klaar. Onder water kun je elkaar niet besmetten. Duik solo dan kun je zeker niemand besmetten. Wees solidair met de Belgen die al helemaal niet mogen duiken. Als je dan toch zo nodig wil duiken, denk er dan ook eens over na dat als er iets gebeurt ze het in de ziekenhuizen het al druk genoeg hebben. Andere duikers gaan ook niet duiken dus waarom zou ik dan wel gaan. De aandrang was wel erg groot, dus er moest wat gebeuren. Maar dan wordt het wel erg moeilijk, want eigenlijk zijn er 2 hele kleine woorden die alles duidelijk maken: BLIJF THUIS!! Maar dat is dan wel weer erg moeilijk, want dan kan ik zeker niet duiken, behalve dan terug in mijn bed stappen. STOP!!
Thuisduiken
Ik bedenk mij ineens: dat moet toch anders kunnen! Ik heb toch niet voor niets zo’n grote vijver in mijn tuin gegraven. Dat is thuis, ik duik solo, kans op decompressieverschijnselen vrijwel nul met een diepte van 1,5 meter, en ach waarom solidair met de Belgen en met andere duikers zijn? Ik dacht dit opent perspectieven. Ik ga mijn bed uit en ga direct naar de sportkamer. Mijn droogpak hangt er klaar voor. CHECK! Mijn stabjack hangt ernaast. CHECK! Mijn tank is gevuld. CHECK! Mijn automatenset heeft net een servicebeurt gehad bij DivePost om ook deze door de crisis heen te helpen, dus die is er klaar voor. CHECK! Computer, duikbril, lood, vinnen, handschoenen en cap. CHECK! Fotocamera in onderwaterhuis gestopt, compleet met flitsers en volle batterijen. CHECK! Niets houd mij meer tegen vandaag, ik ga duiken!!! Geen nood aan de man. Snel ontbijten en dan begint de voorbereiding.
Opbouwen
Ik bouw mijn hele set op en zet deze alvast klaar op de steiger. Jawel, er is een grote steiger met voldoende ruimte aanwezig. Vervolgens doe ik mijn overall en droogpak aan en loop naar de steiger, waar Marjolein al klaar staat om deze historische duik vast te leggen. Set omhangen, computer, vinnen, duikbril, handschoenen, cap enz. aantrekken en dan ben ik er klaar voor mijn eerste soloduik. Eerst een buddycheck in mijn eentje. Kraan staat open. CHECK! Mijn uitrusting is compleet. CHECK! 210 bar in de tank CHECK! Duikplanning: max. 60 minuten en een maximale diepte van 1,5 meter, al zal ik daarvoor een kuiltje moeten graven. CHECK! Octopus, eigen automaat en stabjack werken naar behoren. CHECK. Camera ligt klaar op de steiger om na het te water gaan het toestel te pakken CHECK! Nog even kijken of er niemand voor mij in het water ligt CHECK!
Te water
En dan ga ik met een schredesprong te water. Nou laat ik dat toch maar niet doen, want met slechts 1,4 meter diepte gaat dat zeer doen. Dan maar een soort van rol achterover alsof je van een RIB af te water gaat. Plons en ik lig in het water. Eerst maar wat foto’s aan het oppervlak maken om vervolgens in de diepte af te dalen. Eenmaal onder water is het fotograferen niet echt een optie, omdat het zicht niet verder reikt dan 25 cm. Na de geplande duik te hebben gemaakt, doe ik mijn opstijging met natuurlijk niet meer dan 9 meter per minuut en een safetystop van 3 minuten op 50 cm, omdat 5 meter geen optie was. Na de maximale duiktijd van 60 minuten, sorry seconden, kom ik weer bovenwater en aan het oppervlak zwem ik naar de steiger terug, doe mijn set af, welke ik met behulp van Marjolein weer op de steiger zet. Vervolgens klim ik zelf op de steiger, waar mij een heerlijke verrassing wacht. Marjolein staat al klaar met de buitendouche die ik gewend ben na het duiken. Na deze heerlijke douchebeurt spuit ik alle duikmaterialen schoon. Gelukkig is mijn nood gelenigd en met een voldaan gevoel, stap ik van de steiger af en loop richting huis en direct naar het toilet, want ik was bijna vergeten dat ik hoge nood had!
