Nee gelukkig niet maar waarom dan deze aanhef?! Lees mijn avontuur als slachtoffer. Blog van Ton Klerks over de Reddingsoefening van Duikvereniging Sub Marine Stars in samenwerking met Reddingsbrigade Leidschendam. Ton blogt vanuit het perspectief van een ‘slachtoffer’.
Reddingsoefening met de Reddingsbrigade
Op zondag 15 september deden wij duikers van Duikvereniging Sub Marine Stars een reddingsoefening gezamenlijk met de Reddingsbrigade Leidschendam. Rond 10 uur werd er verzameld bij de loods van de Reddingsbrigade bij de Vlietlanden. De dag begon met een hartelijke ontvangst met koffie en taart, met daarop onder andere een afbeelding van mijzelf met buddy Leon.
Vervolgens kregen wij een presentatie van de Reddingsbrigade over wie zij zijn, wat zij doen en alle zaken daar omheen. Een duidelijk verhaal, een duidelijke presentatie en met een “knipoog”. Hierna verzorgde Marco de Haas, opleidingscoördinator van onze Duikvereniging, een presentatie over wie wij zijn en wat wij doen, voor zover dat al niet duidelijk is. De “knipoog” liet hij achterwege omdat met het opsteken van een vinger ook voor hem de volgende slide van de PowerPoint werd doorgeklikt. Na het aanhoren van deze interessante verhalen werden de duiksets opgebouwd. Daarna kregen wij duikers van Marco te horen wat de bedoeling was.
De reddingsoefening gaat beginnen
Aha, het strand met voorliggend water werd in 4 sectoren opgedeeld. In de eerste sector werd het onderwater zoeken geoefend door middel van het heen en weer zwemmen van steeds iets groter wordende halve cirkels (redactionele noot: ruitenwisser zoekpatroon). Omdat er ook nog andere watersporters in de buurt waren, was het verplicht een duikboei mee te voeren, zodat men duidelijk kon zien waar zich duikers onderwater bevonden. In de tweede sector werd een andere vorm van zoeken geoefend, namelijk het uitdijend vierkant. Dit houdt in dat je samen met je buddy vierkantjes zwemt die steeds iets groter worden. In de derde sector kwam het echte werk, en moesten duikers door de Reddingsbrigade gered worden.
Een van de duikers van een buddypaar kreeg een briefje met daarop wat hij ‘mankeert’. Dit briefje moest worden overhandigd aan de reddingsbrigade zodra deze ter plekke zouden verschijnen. Op basis van de klachten konden de redders dan hun ding gaan doen. In de vierde en laatste sector zou een buddypaar opstijgen vanaf 5 meter. Vervolgens raakte deze in paniek om hulp te roepen, waarbij wederom een van de duikers een briefje had.
Zo dat was de instructie en dan nu eerst de lunch. Die werd verzorgd door diverse dames van de Duikvereniging en bestond uit heerlijke courgette- en paprikasoep en…… een broodje hamburger. Voor de veganisten waren er ook vegaburgers maar deze vonden nauwelijks aftrek. Met de buikjes rond hees een ieder zich in zijn duikpak want het serieuze werk ging beginnen. Mijn toegewezen buddy was Saar en wij startten in sector 3. De sector waar je een briefje kreeg met wat je mankeert. En jawel daar begint de aanhef van mijn verhaal…
Redding is onderweg…
Een van ons moet spelen dat hij ‘bewusteloos is maar nog wel ademt’. Zo gezegd zo gedaan. Wij zwemmen naar de plek des onheils en gaan in de simulatiemodus. Ik ben van het ene op het andere moment bewusteloos en Saar houd mij aan de oppervlakte. De boot van de reddingsbrigade komt in actie. Mijn jacket wordt uitgedaan, duikbril af, en ik word aan boord gehesen. Ook Saar komt aan boord en verteld een verhaal dat wij al 5 minuten aan het duiken waren en dat ik niet goed was geworden. De redders praten nog wat op mij in maar ik blijf in mijn rol, bewusteloos is bewusteloos.
We varen naar de kant waar ik van boord word gehaald en in zo’n oranje plastic bakje kom te liggen met daarover een aluminium dekje om afkoelen tegen te gaan. Ik voelde me net als een stuk fruit in een bakje met cellofaan erover, ik lag alleen niet in de supermarkt. Gelukkig ben ik weer bijgekomen en kwam alles weer goed. En net als je denk dat het goed gaat moeten wij ons melden bij sector 4 .
Deze keer is Saar het slachtoffer en hoef ik slechts goed in paniek te geraken hetgeen ik niet snel doe maar vandaag even alles voor een goede reddingsoefening. Wij zwemmen naar de plek des onheils en op een teken van Marco zakken wij af naar 5 meter diepte. Ik schiet nog even mijn decoboei die er vervolgens alleen vandoor gaat omdat de bevestiging losschiet. Wij besluiten langzaam achter de boei aan te gaan en eenmaal aan het oppervlak aangekomen is Saar bewusteloos en ademt niet meer en schiet ik volledig in de stress, paniek alom.
Oeps..
De reddingsboot komt aangesneld en bekommeren zich direct over Saar en mij en ik maar schreeuwen dat ze Saar moeten redden en een beetje moeten opschieten want ik zie niets gebeuren. Eindelijk is Saar aan boord en word ik wat kalmer. En dan gaan de redders even in de fout, ze laten mij alleen met het jacket van Saar, in het water achter om zo sneller naar de hulptroepen aan het strand te kunnen gaan. Ik dobber nog wat rond, haal in de tussentijd mijn decoboei even op en bevestig deze aan het jacket van Saar. Omdat ik heel goed besef dat ze mij nooit alleen mogen laten besluit ik wederom om bewusteloos te raken. Met een arm tussen de slangen van het jacket van Saar dobber ik op mijn buik levenloos rond.
Eindelijk na (te) lang wachten hoor ik een bootje, een plons en vervolgens word ik omgekeerd, ik dacht redding is nabij maar niets bleek minder waar. Het was de andere boot van de reddingsbrigade die in eerste instantie alleen een jacket en boei zagen drijven en later ook mij. Mijn simulatie was zo echt dat ze dachten wat is hier aan de hand. Ze stellen dan ook de vraag of er echt iets aan de hand is of dat het simulatie is. Ik bevestig het laatste en ook de reden waarom. Het enige wat ze zeiden: “dan laten wij je verder liggen en gaan er weer van door”.
De redding is nabij
Wederom ben ik alleen en raak weer bewusteloos. Weer nadert er een boot en hoor ik een plons. Ik word weer omgedraaid en ontdaan van de duikuitrusting. Net als ze mij aan boord hijsen kom ik bij in hevige paniek en schreeuw om mijn buddy. Vervolgens raak ik weer bewusteloos. In de boot onderweg naar het strand kom ik af en toe een beetje wazig bij en val weer weg. Als ze mij in de boot nog een beetje proberen om te draaien lukt dat niet maar als ze roepen dat Natasja mij moet opvangen werk ik spontaan mee. Eenmaal bij het strand aangekomen gaat alles weer wonderbaarlijk goed met mij en ook met Saar. Die had al tegen de redders gezegd dat haar buddy waarschijnlijk al verdronken was want “die laat je toch niet alleen op het water achter?”
Gezamenlijke reddingsoefening
Na even te zijn bijgekomen mogen wij door naar sector 1 en 2 daar duiken wij onder. Maar het zicht is heel slecht en we besluiten eerst iets verder uit te zwemmen en opnieuw af te dalen. Het zicht was beter en we doen onze oefeningen zo goed mogelijk. Daarna zwemmen we nog wat rond en komen nog wat kreeftjes tegen. Als we ons weer aan de oppervlakte melden moeten we samen met 8 andere duikers een laatste gezamenlijke reddingsoefening doen.
Wij hebben allemaal vervuilde lucht in onze tanks en zijn niet goed geworden. De een is er wat slechter aan toe dan de ander. Op de plek des onheils is het al snel een drukte van jewelste van alle boten van de reddingsbrigade. Zij hebben hun handen vol aan zoveel drenkelingen tegelijk. Ik zelf merk er weinig van want die vervuilde lucht werkt als een slaapmiddel en wederom ging ik van mijn stokkie, ‘bewusteloos maar met ademhaling’. Onderweg naar de kant schreeuw ik nog even om mijn buddy, maar toen ik weer met die oranje fruitschaal op de kant was gedeponeerd kwam alles weer goed. Ook de andere duikers die bij dit ongeval betrokken waren kwamen bij en zagen er na een tiental minuten weer helemaal fit uit.
Het einde van een prachtige dag
En dan sluiten Marco namens Duikvereniging Sub Marine Stars en Bart namens de Reddingsbrigade Leidschendam deze zeer geslaagde dag af. En ik? ik ga zo mijn bed opzoeken en raak nog een keer bewusteloos met ademhaling en zonder reddingsbrigade sta ik morgen gewoon gezond weer op.
Lees meer over veiligheid in de vereniging.