Four seasons in one day dat vat de weersomstandigheden tijdens het onlangs gehouden duikweekend redelijk samen. Sneeuw ontbrak gelukkig, maar verder was het dit jaar niet alleen qua weer, maar in álle opzichten een anders-dan-anders duikweekend. Een terugblik.
Het anders-dan-anders karakter begint al met de datum. Gewoonlijk valt dit kampeerevenement begin juni, maar corona dwong de organisatie het te verzetten naar september. Geen probleem, de afgelopen jaren hebben we heel mooie septembers gehad… Boy, were we wrong! Naarmate het weekend nadert, zijn de voorspellingen verre van een mooie nazomer, eerder barre voorwinter.
Officiële aftrap
Vrijdag is de officiële aftrap van het evenement en zullen de laatste deelnemers op camping Muralt arriveren. De laatsten? Het begint net? Ja, de meeste deelnemers konden niet langer wachten en verbleven al een of meerdere nachten in het Zeeuwse. Nachten in het teken van een flinke zuidwester. En de vrijdag leek daar niet voor onder te gaan doen.
Weer of geen weer, flinke jongen die een Sub Marine Star een duik ontneemt, dus vrijdag gaan we gewoon duiken. Flessen worden gevuld, getijdentabellen gecheckt, weerberichten vergeleken… Helaas, ondanks de zeer gunstige getijden, klinkt de Zeelandbrug bij windkracht 5-6 niet als een goed idee. Dan maar naar Den Osse, dat ligt theoretisch gunstiger ten opzichte van de wind en er is geen stroming.
Dat de praktijk wat weerbarstiger is, blijkt als we de trap naar het water afdalen. Het water staat ook hier in standje golfslagbad. Zonder duiken geen duikweekend, dus we springen toch de woelige baren in. Het zicht is na de eerste meters best redelijk en we kunnen ternauwernood een enorme zeepaddestoel ontwijken die in volle vaart voorbij zwemt. Bijzonder! Verder niet veel bijzondere waarnemingen, op een flink aantal zeer grote zeenaalden na, wel een prima duik. De eerste duik van dit weekend kunnen we afvinken.
Wind, storm, Odette
Op ons gemak rijden we terug naar de camping, waar de windhaan steeds fanatieker draait. Voor Zeeland wordt minstens windkracht 8 met zeer zware windstoten voorspeld. De storm is al Odette gedoopt en zij waait inmiddels stevig, vergezeld door regenbuien. Iedereen die in het bezit is van een wat ruimer kampeermiddel vlucht bij elke plens water naar binnen. Met een beetje geluk voor de trekkerstent-kampeerder is er genoeg ruimte in iemands caravan om hem coronaproof binnen te laten. Niet echt het idee van een gezamenlijk duikweekend. In groepjes wordt er iets voor het avondeten bedacht. Een aantal kookt zelf, maar de rest kiest voor het gemak van een restaurant.
Ravage
’s Avonds toont Odette zich steeds meer van haar felste kant en rond tien uur grijpt ze de voortent van twee Duitse veldgenoten. Gelukkig is de regen gereduceerd tot druppels als we helpen met het afbreken van hun tent. Terwijl we de nog overeindstaande voortenten beoordelen op stormvastheid, merken we op dat die van Megteld wel ‘lekker in de rubbers danst’. Op dat moment openbaart de tentnok een bundel licht en flappert het dak alle kanten op. Odette heeft ook deze voortent verslonden. Gezamenlijk halen we de ravage zo goed mogelijk neer. Wat volgt er nog? De trekkerstenten en de overige tenten staan in de luwte en zien er stabiel genoeg uit om de strijd met deze stormfurie te weerstaan. Enigszins gerust gaan we naar bed.
De nacht is onstuimig en nat. Odette beukt op campers, caravans en tenten en haar waterige gezelschap doet menigeen vrezen voor lekkage of ander nat ongemak. Ontspannen slapen is er niet bij. ’s Ochtends gaan we op een droog moment even naar buiten en blijken de kampeerplaatsen ineens op de oever van een beekje te liggen dat er gister nog niet was. De voortent van Hans en Jeannette die zo vernuftig verbonden was met de luifel van Margarets caravan heeft Odette’s toorn ook niet overleefd. De stokken waren niet bestand tegen de hoeveelheid water die ze over ons uitstortte. Wind is in Zeeland geen zeldzaamheid en al eerder speelde storm een rol in ons duikweekend, maar de combinatie met de grote hoeveelheden regen is deze keer toch wel uniek. En destructief. Op de camping zijn meerdere voor- en bijtenten ten prooi gevallen aan deze veeleisende dame.
Duik of geen duik
Gelukkig kunnen we vandaag totdat De Schouw verhuurd is daar verblijven. Om half elf vertrekken we met koffie en koek richting de recreatieruimte. Het waait nog steeds stevig en dreigende luchten wisselen de regenbuien af. Beduusd van de zeer aanwezige doch ongenode gast van deze nacht, gaan we aan de tafels zitten. Er is nauwelijks animo voor een duik. We verwachten slecht zicht door de wind en nog steeds hoge golven, geen aantrekkelijk vooruitzicht.
Hans en Melvin (vanochtend speciaal met het gezin toch nog naar Scharendijke gereden) durven het wel aan, want de voorspelling voor de middag is gunstiger. De regen neemt af en ze vertrekken snel, terwijl de rest zich bezint op een alternatief programma. Het lijkt even droog en een groepje gaat, gewapend met paraplus, wandelen om nog even buiten te zijn en mogelijk zeehonden te spotten. Toch nog (onder)waterleven. Onder een zwart hemeldek lopen we richting de Kabbelaar. Ineens klaart het op en de wind neemt snel af. Odette lijkt in haar schulp gekropen.
Stille wateren
Wat blijkt als we de dijk opgeklommen zijn? De Grevelingen ligt er schitterend bij. Rustig water en van bovenaf kijk je zo vier meter diep. Spijt! Het is inmiddels zo warm dat we de jassen uittrekken. Alsof er niets gebeurd is. Langs Het Koepeltje lopen we naar de inlaat waar twee zeehonden in het heldere water vissen. We willen naar de andere zijde van de Brouwersdam om langs de Noordzee terug te lopen. Terwijl we de trap naar de tunnel aflopen zien we dat de onderste trede onderwater staat. Roy peilt de diepte en redt het maar net met zijn kaplaarzen. Bijna dertig centimeter water! Odette was dus geen slechte droom.
Terug op het veld, blijkt dat de dappere duikers een mooie duik hebben gemaakt. Goed zicht en windstil water. Ja, wrijf het maar in! De rest heeft zich vermaakt in De Schouw of op de camping.
Anders-dan-anders zaterdagavond
Zaterdagavond is zoals gebruikelijk barbecue-avond. Omdat De Schouw verhuurd is, mogen we gebruikmaken van de caravanstalling om overdekt en op gepaste afstand te kunnen zitten met een grote groep. Gezien het mooie weer op het moment, is het bijna een teleurstelling om binnen te moeten zitten. Maar, de staart van Odette zou zomaar nog eens kunnen uitslaan, dus kiezen we het zekere voor het onzekere. Het Karretje staat half in de roldeuropening van de stalling, zodat bij onverwachte streken van deze dame alles toch droog blijft. De tafels hebben we vanochtend al klaargezet en ieder brengt zijn eigen stoel mee. Het eerste vlees is net gaar als de het begint te regenen. Piet bakt onverstoorbaar door en het wordt nog gezellig zo tussen de caravans en surfkarren. Na het eten serveren we ijs en koffie zodat we niet allemaal direct weer in onze eigen hut gaan schuilen.
Rond tien uur keren de laatsten terug op het doodstille veld. De meeste lichten zijn uit. Nog nooit was het in een duikweekend op zaterdagavond al om die tijd helemaal rustig. Odette weet hoe ze ons temt. Die nacht roert Odette inderdaad nog haar staart. Wederom wind en regen, gelukkig iets minder krachtig allemaal en alle voortenten zijn toch al geveld of veilig opgeborgen.
Schone start
Zondagochtend begint gelukkig wat aangenamer, geen regen en een waterig zonnetje. Fijn, dan kunnen alle tenten zo droog mogelijk mee naar huis. Op het stukje bestrating liggen om beurten tenten om nagedroogd en waar nodig schoongeboend te worden. Als iedereen zo’n beetje ingepakt is en de uittocht begonnen is, besluiten een aantal nog een slotduik te maken op Den Osse. Het blijft een duikweekend. Ook weer anders-dan-anders want normaal wordt er meestal niet meer gedoken op zondag.
Laatste duik
Op weg naar de duikstek rijden er twee ambulances weg en er staat een politie-auto in de berm. Dat ziet er niet goed uit. Er blijkt een duikster te zijn overleden. Altijd treurig nieuws. Zij ligt nog aan de waterkant en we vinden het niet gepast hier nu te gaan duiken. We wijken uit naar Den Osse Haven.
Oh ja, even vergeten… wel een flink stuk lopen en vooral een flink stuk uitzwemmen, maar meestal een mooie duikstek. Er zijn golven en dat is vooral in het ondiepe deel niet heel prettig. Het zicht is redelijk en we maken nog een leuke duik. Ter afsluiting schenkt Marjolein nog koffie in en nemen we dit anders-dan-anders duikweekend nog eens door.
Dan zit het ook voor de laatsten erop. Onder een inmiddels weer donkere lucht rijden we naar huis en het begint te druppelen. Heeft ze echt berouw of zijn dit de krokodillentranen van Odette?
Foto’s: Marjolein, Marco, Nancy