We zitten binnen. We vereren Wifi, Netflix en de online tools als onze nieuwe goden. Buiten schijnt de zon, maar woedt een desastreus virus. Onze duikpakken hangen weggestopt in de kast. En de duikbril wordt hooguit gebruikt in de badkuip, of in geval van nood als beschermingsbril. Duiken heeft een andere betekenis. We duiken weg onder onze dekens, of duiken weg in onze herinneringen. ‘Toen alles nog gewoon was’.
Theo
Een jaar geleden stond binnen onze duikvereniging de tijd ook al even stil. Theo, onze vrolijke, hartelijke, joviale, altijd klaarstaande Theo. Theo met zijn Haagse accent. Theo aan de bar met een glas rode wijn. Theo in zijn rode droogpak. Of was het nou “semi-droog” Ton? Theo die vol liefde sprak over ‘zijn meissie’. Ja die Theo dus. Die overleed een jaar geleden. Onverwachts, na een redelijke standaard operatie. Overleed aan de gevolgen van een desastreuze bacterie. Net zo klein en ongrijpbaar, als ons virus nu.
Forellen
Theo was naast duiker een fervent visser. Mooie verhalen kon hij vertellen onze Theo. Wat mij betreft komen duikers en vissers wat dat talent betreft aardig overeen. De omvang van een gevangen vis, of van een onderwater gespot exemplaar wordt door beiden zeker overdreven. Zo ook bij Theo. Met zijn grote vriend Jan ging hij soms ook forellen vissen. In Nederland heb je zelfs vijvers waar je in verenigingsverband op deze gladde zoetwater beesten kunt vissen. En Theo wist ze daarna met een prima recept te bereiden op de barbecue. Zijn recept: Je snijdt de forel overlangs open. Verwijdert eventuele ingewanden, en bestrooit het beest dan met viskruiden. Vervolgens vul je de forel met een Italiaanse saus. Bijvoorbeeld een pot balsimico pastasaus. Deze saus is helaas slecht verkrijgbaar in deze tijd van Corona hamstergedrag. Maar dat ter zijde. Je sluit de vis, omwikkelt hem met zelf gesneden (zuurkool)spek en legt daarboven op wat plakjes limoen of citroen. Dan wikkel je de forel in aluminiumfolie en dan op de barbecue. Ik smul in mijn herinnering!
Camping
Tja en voor een echte gezellige barbecue is voor mij de camping en kamperen onmisbaar. Ook daar was Theo graag te vinden, op de camping. Samen met zijn Mar, en het laatste jaar ook hond Boef. Heel wat duikweekenden hebben we als vereniging met elkaar doorgebracht. Waarbij de rode wijn soms wat al te vrolijk vloeide, en menig duiker op zondagochtend ‘nog even in bed bleef liggen’. En dat was echt niet alleen Theo. Ik duik in de leuke foto’s van al deze mooie weekenden op de website. Ach herinneringen!
Fore
“Fore!”, “Oorspronkelijk een Schots interjectie, wordt gebruikt om iedereen te waarschuwen die in de vlucht van een golfbal staat of beweegt” (wikipedia). Ook deze term past goed bij Theo. Met zijn maatje Nico sloeg hij wekelijks een balletje op de golfbaan. Een van mijn herinneringen aan Theo is deze term. We wandelden rondom de golfbaan bij het Westerpark. Er riep iemand heel hard “Fore”. “Theo” zeiden we tegelijk. En nog steeds als we een rondje om de golfbaan lopen, zien we in gedachten Theo staan. Helaas ontbrak een dergelijke strijdkreet om ons te waarschuwen voor Corona. Of hebben we eenvoudig weg niet goed geluisterd? De toekomst zal het leren.
Toekomst
Theo zal voor ons een herinnering blijven. Er komen geen nieuwe herinneringen bij. Al blijven we met een glimlach anekdotes over hem ophalen. Als vereniging hebben we echter wel een toekomst met elkaar. Al is het zwembad gesloten, ons binnenwater seizoen abrupt afgebroken en lijkt duiken onbelangrijk en even onzeker. Als echte duiker weet ik zeker: “hoe diep je ook duikt, hoe troebel soms het water, we komen altijd weer boven”. En dan maken we met elkaar, weer mooie nieuwe herinneringen.